Opvang

Door de hardnekkige aanpak van de Duitsers zetten de bewoners van Roosendaal en de omliggende dorpen, zonder onderscheid, hun deur open om vluchtelingen op te kunnen vangen. De toestand werd gezien als onbeschrijfelijk. Duizenden en duizenden vluchtelingen vullen de straten. Vrouwen en kinderen lopen verdrietig over de markt. Kinderen die hun ouders zijn kwijtgeraakt, ouders die hun kinderen hebben verloren. Inmiddels had elke bewoner meerdere mensen in huis genomen, maar dit was bij lange na niet voldoende om iedereen van onderdak te kunnen voorzien. Honderden vluchtelingen leefden nog op straat.

Het Rode Kruiscomité en het juist opgerichte plaatselijk vluchtelingenwerk hebben ook de handen vol aan de verzorging en het onderbrengen van duizenden vluchtelingen, met name Belgen. Door het te kort aan ruimte gaven de militairen het gebouw van de Katholieke Kring vrij en kon men ook bij de Zusters in de Molenstraat, in de schoolgebouwen in de Kloosterstraat en in het ziekenhuis Charitas terecht.

Ondanks het afstaan van vele gebouwen voor opvang was dit nog niet genoeg om alle vluchtelingen op te kunnen vangen. Daarom gaven de militairen rond half oktober 1915 ook het gebouw van suikerraffinaderij Java vrij om er een groot vluchtelingencentrum van te kunnen maken. Circa vierduizend mensen zonder bestaansmiddelen vinden er onderdak. De omstandigheden in de oude fabriek zijn niet zo best, maar het was beter dan leven op straat.